Boris Vian’ın unutulmaz eseri Günlerin Köpüğü fantastik ile gerçeğin iç içe geçtiği bir roman olarak kalır zihinde. Yaratılan dünyanın büyüsüne kapılıp giderken aniden aşk, ölüm gibi gerçeklerle karşılaşır ve ayağınızın yere basması gerektiğini fark edersiniz. Bu küçük aydınlanma süreci sayfalar boyunca size eşlik eder, zihninizde gider gelir.
Boris Vian’ın sadece iki günde yazdığı Günlerin Köpüğü gibi bir romanı zihninizde canlandırmak bile bu kadar zorken yani gerçekle hayali düş gücünüzle bile yan yana getirmeye zorlanırken sinemaya uyarlamaya kalkmak zor olduğu kadar zahmetli bir işin altına girmek demek. Yönetmen Michel Gondry bundan çekinmemiş olsa gerek ki, detayların öne çıktığı, her sahnesi ince ince işlenmiş bir uyarlama çıkarmış ortaya.
İlk sahneden itibaren romandan değil de masaldan uyarlanmış hissiyle karşılıyor seyirciyi Michel Gondry. Kokteyl yapan piyanolar, buzdolabından çıkıp yemek tarifi anlatan aşçılar ve daha yüzlerce gözünüzün önünden akıp giden ve parça parça bölünmüşçesine ufak ufak dağılan ayrıntılarla süslü bir karnaval sunuyor.
Colin idealist, yakışıklı, biraz da mucit, daha filmin başında ayağa kalkıp aşk talep ediyor hayattan, çok geçmeden yolları kesişiyor Chloe’yle. Duke Ellington’ın Chloe şarkısından çıkmış gibi gözleri çipil çipil bir kadın. Colin aşık oluyor ve yeniden görmek istiyor Chloe’yi, ‘bir şey istemenin’ ne kadar güzel bir şey olabileceğinin farkına varıyor aynı anda.
Colin, Chloe, Chick, Nicolas ve Alise. Filmin bu beş karakterin birbirlerine değdiği noktalarda kendini bulduğu bir gerçek. Chloe ile Colin’in aşkı bir enstrüman gibi yanlarına eklenen Nicolas ile birlikte ayrı bir anlam kazanıyor. Colin Chloe’yle evlenirken, beraberken hep yanlarında Nicolas, bir aşçı bir uşak gibi değil de ikisinin bir parçası gibi.
Hayat da Nicolas’ın cebinden çıkarıp havaya tuttuğu mikseri gibi bazen, bir tarafta güneş açtırırken bir tarafa yağmur yağdırıyor. Aşka kapılmanın güneşli günleri, Chloe’nin hastalığıyla gri bir buluta dönüşüyor. Chloe’nin ciğerlerinde büyümeye başlayan Nilüfer yayıldıkça Colin’in parası da gücü de tükeniyor; tükenmeyen tek şeyi ise sabrı. Tutkulu bir aşığa yakışırcasına sabrını yanında taşıyor Colin, vücut ısısını silah yapımında kullanacak, demiri çıplak bedeniyle ısıtacak kadar sarılıyor Chloe’yi yaşatma umuduna.
Yönetmen romanda da altı kalın çizgilerle çizilen Jean Paul Sartra’a takıntılı Chick’e büyüteçle yaklaşarak koleksiyonuna yeni bir parça katmayı derin bir kişisel sorun haline getiren bu karakteri çok da karikatürize etmeden ele almayı başarmış. Yine de bu obsesif tutkusu için sevgilisi Alise’i yarı yolda bırakan Chick’in dünyası filmin yan unsuru olabiliyor ancak. Çünkü filmin merkezinde Colin’in hem içinde tuttuğu hem de dışında yaşatmaya çalıştığı başka bir şey, büyük bir aşk var.
Başlardaki renkli masalsı hava filmin ikinci yarısından sonra siyah yakın, beyaza uzak bir havaya bürünürken seyirciyi de masal dünyasından gerçeğe taşıyor. Romandaki fantastiğin içerisinde kaybolup gerçeği gördüğünde ona yaslanma hissi bu anlamda filme de yakın. Diğer yandan bir noktadan sonra uzadıkça uzuyor ve biraz daha kısa tutulsa damakta çok daha farklı bir tat bırakabilecek bir film sarkmalarla yerinden oynuyor.
İnsan romanı okurken Chloe’yi daha sakin, daha zarif hayal ediyor. Audrey Tautou her ne kadar bütün sevimliliğiyle ekranı doldurmayı başarsa da tam anlamıyla bir Chloe olamıyor. Romain Duris ise tam tersine öyle bir bürünmüş ki Colin’e insan ondan başkasını düşünemiyor hem zihninizdeki hem de içinizdeki Colin Romain Duris’le le hayat buluyor sanki.
Günlerin Köpüğü karakterlerin ahenkle dans eden sahnelere uyum sağladığı müzik dolu bir uyarlama. Seyircinin daha çok Eternal Sunshine of the Spotless Mind filmiyle tanıdığı Michel Gondry’nin Boris Vian’ın Günlerin Köpüğü romanını uyarlama fikrini ne kadar sevmiş ve benimsemiş olduğu da seyrederken hissediliyor.
Janet Barış
Türkçe Adı: Günlerin Köpüğü
Yönetmen: Michel Gondry
Senaryo: Luc Bossi, Boris Vian (roman)
Yapım: Fransa, Belçika 2013
Oyuncular: Romain Duris, Audrey Tautou, Gad Elmaleh, Omar Sy, Aïssa Maïga, Sacha Bourdo, Philippe Torreton
Süre: 125′